Neslihan, uzun süredir yoğun geçen iş temposundan bir mola verip kendisine biraz zaman ayırmak istemişti. Bir pazar sabahı güneşli bir günde, kendine bir yürüyüş planladı. Çevredeki park, ilkbaharın gelişiyle canlanmış ve rengarenk olmuştu.

Parkta yürürken, kitap okuyan insanların ve bisiklet süren çocukların arasından geçerken, huzur dolu bir an yaşadı. Neslihan, çocukluğundan beri kitaptan aldığı keyif hiç azalmadığından bir ağacın gölgesine oturdu. Yanında getirdiği kitabını okumaya başladı ve kendini hikayenin akışına kaptırdı.

Güneş tepede yükselirken, kitabıyla birlikte dünyasından uzaklaşmıştı. Arada bir kaldırdığı başı, kuşların cıvıltısını duymasını ve parkın sakin atmosferini hissetmesini sağlıyordu. Çevresindeki manzara, zihnini dinlendiriyor ve Neslihan'a enerji veriyordu.

O günü parkta geçiren Neslihan, doğanın ve yalnız başına kaliteli zaman geçirmenin ne kadar değerli olduğunu bir kez daha fark etti. Günü sonlandırırken, huzur ve mutluluğun, içsel huzurunu bulmasına katkı sağladığını düşündü.